” Και φτάσαμε στον Μάρτη, αγαπημένες μου! Με την αφιερωμένη στη γυναίκα ημέρα να φιγουράρει στις αρχές του μήνα. Η Ημέρα της Γυναίκας, όπως λέμε “η ημέρα της μειονότητας”. Μιας “μειονότητας” που αντιστοιχεί στη μισή ανθρωπότητα και που αιώνες ανδροκεντρισμού έχουν συσκοτίσει την ιστορία της. Για να γράψεις, βέβαια, κάποτε ιστορία πρέπει να διαθέτεις φυσική ρώμη. Αν το σώμα είναι το όργανο λαβής μας πάνω στο κόσμο, τότε, ως πιο μικρόσωμη και αδύναμη, η γυναίκα αδικήθηκε. Η… λαβή της στον κόσμο είναι περιορισμένη. Γι’ αυτό μετεξέλιξε την ιδέα της λαβής και ανέπτυξε τον εγκέφαλό της! Και τα κατάφερε! Κι όσο πιο πολύ τα καταφέρνει τόσο περισσότερους ρόλους της αναθέτουν. Πάντα μ’ ενοχλούσαν οι επετειακές αναφορές. Προτιμώ τις καθημερινές, ουσιαστικές αποδοχές. Και κυρίως αυτές που επιφυλάσσουμε εμείς οι ίδιες στον εαυτό μας! Γιατί έχουμε κάνει τις επιλογές που αγαπάμε. Και γιατί ό,τι αγαπάμε το χωράμε. Δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε οι γυναίκες μιας ημέρας (του Μάρτη), αλλά μιας ζωής! Όποιος αντέχει, κορίτσια”. Βίκυ Χατζηβασιλείου
