Ο πόλεµος των… κιλών ξεκίνησε για τον Δηµήτρη όταν ήταν παιδί. Μόλις ενηλικιώθηκε, έδωσε την τελική µάχη και βγήκε νικητής! Σήµερα απολαµβάνει βλέµµατα θαυµασµού και χαίρεται τη ζωή.
Από την Τάνια Μαρκουτσά
Τα κιλά ήµουν εγώ
«Μερικές φορές αναρωτιέµαι πώς θα ήταν άραγε ο κόσµος αν όλοι οι άνθρωποι γεννιόµαστε χοντροί, αν όλα τα βρέφη στον πλανήτη ήταν παχουλά… Γεννήθηκα µόλις 2.800 γρ. και δεν είχα καµία προδιάθεση να πάρω κιλά, κανένα “γονίδιο” και καµία ένδειξη κληρονοµικότητας. Ωστόσο, καθώς µεγάλωνα, τα µάγουλά µου άρχισαν να φουσκώνουν. Η εικόνα των ανθρώπων που µου τσιµπούσαν τα µάγουλα υπάρχει ακόµα έντονη. Τότε ήταν χαριτωµένο να έχω περισσότερα κιλά. Το αναπνευστικό πρόβληµα που αντιµετώπιζα συνεπαγόταν τη λήψη κορτιζόνης. Τη δράση του ισχυρού φαρµάκου συµπλήρωναν ο παππούς και η γιαγιά, που µου χάριζαν γλυκά για να µε ευχαριστήσουν. Στο τέλος κάθε άνοιξης, όταν άρχιζα να συνέρχοµαι από την κορτιζόνη, ξεκινούσα διατροφή. Σχεδόν κάθε άνοιξη και µια καινούρια διατροφή! Δεν µπορώ, όµως, ακόµα και σήµερα, να βρω τα ουσιαστικά αίτια αυτής της άσχηµης εξέλιξης. Το µόνο που µπορώ να πω µε σιγουριά είναι ότι, από ένα σηµείο και µετά, τα κιλά µου ήµουν εγώ και εγώ τα κιλά µου! Μια απίστευτα στενή επαφή ανάµεσά µας έδειχνε πως δεν θέλαµε να χωριστούµε. Όλα είχαν γίνει συνήθεια. Η συνήθεια, όµως, είναι άσχηµο πράγµα».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Κώστας Καπαρελιώτης
ΜΑΛΛΙΑ-ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Πόπη Μαργαρίτη, STYLING: Αλεξία Λαπιώτη
Τα σκληρά παιδιά του σχολείου
«Είτε γεννιέσαι χοντρός είτε γίνεσαι, η κοινωνία θα σε κάνει να το ακούσεις τόσες φορές ώστε θα το αφοµοιώσεις. “Είµαι χοντρός”, “είµαι άσχηµος”, “δεν είµαι αποδεκτός”, “δεν µπορώ να κάνω το Α”, “δεν µπορώ να πετύχω το Β”. Θα το ακούσεις τόσες πολλές φορές από τους γύρω σου που, ακόµα κι αν δεν είσαι, θα γίνεις χοντρός. Πρόκειται για έναν λεκτικό… πόλεµο. Εγώ δεν πιστεύω ότι έγινα χοντρός από το φαγητό, τα γλυκά ή την κορτιζόνη. Χοντρό µε έκανε η κοινωνία. Σαφώς και ήµουν ο χοντρός του σχολείου. Το δυνατό ψηλό αγοράκι που δεν έδινε ποτέ σηµασία σε κανέναν και σε τίποτα. Κοίταζα µόνο τα µαθήµατά µου και προσπαθούσα να αψηφήσω το ρατσισµό. Μέσα µου ένιωθα δυνατός. Είχα και καλούς φίλους, που δεν µε κορόιδεψαν, δεν µε χλεύασαν, µα πάντοτε ήθελα να διώξω από πάνω µου αυτό το περιττό κοµµάτι, το οποίο η κοινωνία δεν αισθάνθηκε ποτέ έτοιµη να αποδεχτεί. Να το διώξω όχι για την κοινωνία, αλλά για µένα».
Πριν:
Μετά:
Συναισθήµατα και όνειρα
«Δεν µπορώ να θυµηθώ πολλά από τα συναισθήµατά µου· τα βασικά και αυτονόητα µόνο, όταν έπεφτα: µοναξιά και δειλία. Στην πραγµατικότητα, όµως, ήµουν δυνατός, µε δύο γονείς “βράχους”, που µε προστάτευαν. Ήθελα να ξεχωρίζω, ήθελα να ‘µαι όµορφος, να είµαι διαβασµένος, να είµαι καθαρός. Με γέµιζε αυτό. Κακώς µε γέµιζε αυτό. Ήµουν ένα παιδί που φανταζόταν έναν άλλο Δηµήτρη κοιτώντας τον καθρέφτη. Στην προκειµένη περίπτωση, ο δικός µου καθρέφτης ήταν η ζυγαριά. Όταν πετύχαινα το στόχο µου, ο καθρέφτης µού χαµογελούσε».
Η ζυγαριά ανεβοκατέβαινε…
«Οι υποχρεώσεις µου δεν διέφεραν από των άλλων παιδιών. Διάβασµα, παιχνίδι, φίλοι, τηλεόραση, καράτε, µπάσκετ ή ποδόσφαιρο, αγγλικά… Το πρόγραµµά µου ήταν βαρύ. Η διατροφή µου πανάλαφρη, αλλά απαιτητική. Σε όλα αυτά, σχεδόν κάθε χρόνο είχα και τον προσωπικό µου στόχο να χάσω κάποια κιλά. Συνολικά στη ζωή µου έχω χάσει 146 κιλά. Ξεκίνησα την πρώτη µου διατροφή για να χάσω 7 κιλά σε ηλικία 7 ετών. Τα έχασα. Από τα 62 κιλά έφτασα στα 55. Αργότερα, στα 8 έχασα 10 κιλά. Στα 10 έχασα 13 κιλά. Στα 13 έχασα 17 κιλά. Στα 16 έχασα 22 κιλά. Στα 18 έχασα 77 κιλά και επιτέλους σταθεροποιήθηκα».
Η δύναµη ν’ αλλάξεις
«Όλα όσα περνάµε όταν είµαστε παιδιά µπορούν να είναι δύναµη. Δύναµη είναι ένα µικρό στάχυ, αλλά και ένα Boeing 747. Εγώ µέσα από αυτή την περιπέτεια βρήκα τη δύναµη. Τη δύναµη ν’ αλλάξω. Τον Μάιο του 2010 είδα ένα σχετικό ρεπορτάζ στην τηλεόραση. Ένιωθα ότι είχα πιάσει πάτο. Ήµουν πολύ άσχηµα και τότε πήρα την απόφαση. Απευθύνθηκα σε έναν ειδικό γιατρό. Ο γιατρός ήταν αυστηρός µαζί µου. Από τον Μάιο που τον πρωτοσυνάντησα µέχρι και τον Οκτώβριο που χειρουργήθηκα, προσπαθούσε να µου υποδείξει τρόπους για να αδυνατίσω, ώστε να αποφύγω την επέµβαση. Εγώ επέµενα. Ώσπου δεν κατάλαβα το πώς και το πότε. Απλώς χτύπησε το τηλέφωνο και όλα έγιναν τόσο γρήγορα».
Η απόφαση για επέµβαση
«Διαβάζω ότι οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που αναγνώρισαν την παχυσαρκία ως ιατρική διαταραχή. Ο Ιπποκράτης έγραψε: “H παχυσαρκία δεν είναι απλώς µια ασθένεια αλλά είναι ο προάγγελος άλλων”. Υπήρξα, λοιπόν, παχύσαρκος. Έβαλα κι εγώ το λιθαράκι µου για να αυξηθεί κατά 0,001% το ποσοστό της παιδικής παχυσαρκίας. Παίρνω όλη την ευθύνη πάνω µου και αποφασίζω να µε αλλάξω στα 18. Ήξερα πως θα ήταν ένας δύσκολος δρόµος, αλλά δεν υπήρχε ευκολότερος. Η επέµβαση που ακολουθήθηκε ονοµάζεται sleeve gastrectomy και απαιτεί θάρρος, πειθαρχία, υποµονή και πάνω απ’ όλα δύναµη. Την 1η Οκτωβρίου 2010 εισάγοµαι στον Ευαγγελισµό, µε 172 κιλά. Ακολουθώ την τελευταία αυστηρή διατροφή στη ζωή µου. Διατροφή 500 θερµίδων τη µέρα. Χάνω 10 κιλά, τα οποία έπρεπε να χαθούν για να µπορέσω να χειρουργηθώ. Δέκα ηµέρες µετά, στις 10 Οκτωβρίου 2010, µετά από 5 ώρες νάρκωσης, ξυπνώ έχοντας κατά δύο τρίτα µικρότερο στοµάχι. Δεν µε ένοιαζε ο πόνος, ούτε η αίσθηση των ιατρικών αναλώσιµων µέσα και έξω µου. Σκεφτόµουν µόνο πως έκανα κάτι σηµαντικό για µένα. Για 8 µε 9 µήνες έχανα συνεχώς κιλά. Ξυπνούσα και το πρόσωπό µου κάθε πρωί ήταν διαφορετικό. Οι τροφές που έτρωγα ήταν συγκεκριµένες, οι ποσότητες επίσης. Τα λάθη απαγορεύονταν! Η ευθύνη πλέον ήταν πάνω µου. Και τα κατάφερα. Το χειρουργείο ήταν µόνο η αρχή…».
Συναισθήµατα σήµερα
«Υγιής, µε φυσιολογικά κιλά και αυτοπεποίθηση σήµερα, νιώθω περήφανος. Αυτό το δύσκολο ταξίδι ήταν ένα καλό µάθηµα για µένα. Η υγεία µου βελτιώθηκε. Το σώµα µου άλλαξε. Η ψυχολογία µου ανέβηκε. Όταν µιλάνε σε µια παρέα για κιλά και παχυσαρκία, δεν ντρέποµαι να πω ότι εγώ ήµουν παχύς και να δείξω µια φωτογραφία από το παρελθόν. Δεν ντρέποµαι για το πριν. Αν και ήµουν µικρός όταν αποφάσισα να κάνω την επέµβαση, δεν είχα αυτοπεποίθηση και αυτό ήταν αρνητικό για τις σχέσεις µου µε τις γυναίκες. Η διάθεσή µου πλέον είναι καλύτερη και οι ευκαιρίες περισσότερες».
Η προσπάθεια συνεχίζεται
«Καµιά φορά εµείς οι “χοντροί” πιστεύουµε πως το πρόβληµα που έχουµε είναι τα κιλά µας. Χάνοντας τα κιλά, καταλαβαίνουµε ότι οι δυσκολίες δεν τελείωσαν. Εκτός από τη συνεχή προσπάθεια για να µην ξαναπαχύνεις, συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν τόσα ακόµα θέµατα που χρειάζονται δύναµη και θέληση για να τα πετύχεις. Μου αρέσει πολύ η γυµναστική και πηγαίνω στο γυµναστήριο 3-4 φορές την εβδοµάδα. Κάνω κυρίως ασκήσεις για το στήθος που µου αρέσουν πολύ, αλλά και γιόγκα, που την ανακάλυψα πριν από δύο χρόνια και από τότε είναι εβδοµαδιαία συνήθεια. Δεν έχει βοηθήσει µόνο το σώµα µου αλλά και το πνεύµα µου. Η Ελεάννα µε βοήθησε να την εισαγάγω στη ζωή µου σταδιακά και µε έκανε να την αγαπήσω. Αν και µου επιτρέπω τη ζάχαρη και τα γλυκά, καθώς και το φαγητό µετά τις 8, δεν µου επιτρέπω µη ιστορροπηµένη καθηµερινή διατροφή και σε καµία περίπτωση αδράνεια και ακινησία. Σίγουρα δεν είµαι ευτυχισµένος σε όλους τους τοµείς. Σίγουρα κάτι µου λείπει. Το ψάχνω, θα το βρω, θα το αλλάξω. Γιατί τώρα µπορώ!».
Τι λέει ο γιατρός του
«Όταν ο Δηµήτρης απευθύνθηκε σε µένα για να συζητήσουµε για τη χειρουργική θεραπεία της παχυσαρκίας του, είχε κλείσει τα 18, ζύγιζε 172 κιλά και είχε ύψος 1,92. Εντύπωση µου προκάλεσε η ψυχοσωµατική του ωριµότητα, καθώς και η αταλάντευτη θέλησή του για ριζική αλλαγή στη ζωή του, µε πρώτη προτεραιότητα την απώλεια του υπερβολικού του βάρους. Αφού λοιπόν είχα πειστεί ότι θα τον ωφελούσε η επέµβαση και πληρούσε τις τυπικές προϋποθέσεις, και ύστερα από πλήρη ενηµέρωση του ίδιου και της οικογένειάς του, προχωρήσαµε, µετά τις απαραίτητες εξετάσεις, στην εκτέλεση της λαπαροσκοπικής επιµήκους (sleeve) γαστρεκτοµής. Στην πολύµηνη συστηµατική µετεγχειρητική παρακολούθηση του Δηµήτρη, υπήρξε συνεπής και πειθαρχηµένος, ενώ η απώλεια βάρους ήταν συνεχής για 1-1,5 χρόνο. Κατόρθωσε να διατηρήσει το βάρος του µε συνεχή επαγρύπνηση και προσπάθεια. Σήµερα, 3 χρόνια µετά την επέµβαση, είναι σε άριστη φυσική κατάσταση. Έκανε ένα τεράστιο δώρο στον εαυτό του».
Στέλιος Α. Καπίρης, MD, PhD, FACS, Διευθυντής Χειρουργός, ΓΝΑ «Ο Ευαγγελισµός»
Διάβασε επίσης:
Άννα Κοτρώνη: Πώς έχασε 24 κιλά, λέγοντας τέλος στο πάχος
Ευαγγελία Βλαχοπούλου: “Έχασα 15 κιλά σε 4 μήνες χωρίς να στερηθώ τίποτα”
Ραΐσα Κούζνετσοβ: «Έχασα 22 κιλά και ξαναβρήκα την όρεξη για ζωή»